Zeggen dat er ten huize van ondergetekende wel eens geluisterd wordt naar de muziek van Orit “Little Birdie” Shimoni is een understatement van jewelste: altijd, maar dan ook letterlijk al-tijd, liggen de platen van deze Joods-Canadese wereldburger binnen handbereik en wel hierom: Orit weet bijzonder fijn en accuraat in woorden en muziek om te zetten wat er in de wereld gaande is. Ze toont nu al een dozijn platen lang, dat ze een heuse woordkunstenares is, die daarenboven van het observeren zowat een tweede huid heeft gemaakt en die daarenboven een heen bijzondere manier van leven heeft ontwikkeld.

Immers, het is ruim een dozijn jaar geleden, dat ze besliste dat ze overal en nergens thuis zou zijn: ze pakte al wat haar lief was in een reiskoffer, nam haar gitaarkoffer in de andere hand en trok de wijde wereld in. Haltes in onder meer Berlijn en Amsterdan werden haar deel, maar vooral: ze bewees dat de reis op zich belangrijker kan zijn dan de aankomst en overal waar ze kwam, ontmoette ze mensen, die één of andere al dan niet minder belangrijke rol gingen spelen in haar leven. En onderweg observeerde ze, maakte van die observaties liedjes en speelde die liedjes op concerten, van huiskamers tot voetpaden en metrostations. Een vrije vogel dus, bij wie de lock-down, nu intussen bijna vier jaar geleden, bijzonder hard binnenkwam: ze had een paar shows gepland in Winnipeg, de hoofdstad van Manitoba, Canada. Dat land noemt ze al even haar nieuwe thuisland, maar het was niet meteen de bedoeling dat een virus haar daar voor lange tijd aan de grond zou houden.

Treinreizen werden onmogelijk, concerten werden afgelast en je mocht nauwelijks nog bewegen en dus was Orit letterlijk niet in haar beste doen. Triest zijn en daar songs over schrijven, waren zowat de enige dingen die ze, naar “overleven” kon doen maar kijk: zoals het altijd gaat bij mensen die helemaal vrij in het leven staan: er kwam een uitzicht: op een dag werd ze op straat aangesproken door een man met een gitaarkoffer. Hij bleek te weten wie ze was, want hij had haar ooit op een concert gezien en was haar blijven volgen via Facebook. Van het ene kwam het andere: hij bleek muzikant te zijn en net met opnames te zijn begonnen. Als ze dat wilde, mocht Orit langs komen. Dat deed ze en wat volgde, was de onmiddellijke aanzet tot deze plaat: de man van op straat bleek Glenn Radley te zijn, de kompaan met wie hij in de studio zat, was Bryn Herperger en samen met Orit en her en der wat inbreng-van-op-een-afstand van bevriende muzikanten als Bob Cohen, Paul Balcain, Scott Duncan en Bart Groenendijk maakten zij van de hoge nood een gigantische deugd.

Tien van de uit uitzichtloosheid en wanhoop ontstane songs kwamen uiteindelijk op deze “Winnipeg” terecht en zorgen voor dik veertig minuten prachtige muziek, waarbij”Liefde” het sleutelwoord is: dat is namelijk het enige wat ons uit uitzichtloosheid en wanhoop kan halen en ons tot verder leven kan aanzetten. Ik maakte al melding van Orit’s Joodse afkomst en ik doe dat nog eens, omdat we intussen volop in een afschuwelijk hoofdstuk zitten, op gang geknald door Hamas op 7 oktober, drie weken voor deze plaat op de wereld losgelaten zou worden. Voor iemand met een open geest als Orit, is dit alweer een dramatische periode: hoe kun je, als Joodse, zitten toe te kijken op de afslachting van duizenden onschuldige Palestijnen en haast evenveel Joodse medeburgers? Wet zouden stilaan moeten weten dat oorlog geen vrede kan teweegbrengen. We zouden nu al moeten beseffen dat het geen optie is om Hamas te vernietigen, want dat onkruid hoe dan ook tussen de keien weer omhoog kruipt…

Ik schrijf dit niet graag, maar ik ben nu al benieuwd nar de songs die de zangeres dààr zal uit putten. Voor wie haar nog niet mocht kennen: Orit Shimoni is een ware artieste, die niet alleen over een heerlijke stem beschikt en fraaie melodieën kan bedenken: ze is daarnaast op begenadigde muzikante en de tekeningen en schilderijen, die ze maakt -eentje siert de omslag van deze CD- zijn op zich al uw aandacht waard. Plus liedjes als “Numbers”, “Love” en “Witness”, die op deze plaat staan, natuurlijk. Mocht u haar nog niet kennen, léér haar dan nu kennen. Dringend !

(Dani Heyvaert)